Na twee weken kei hard werken met onze nieuwe collega’s, was het dringend tijd om er eens op uit te trekken! Samen met Els en Sylvia vertrokken we op vrijdag 23 maart naar Visakhapatnam, een kuststadje ten noorden van Chennai. In de late namiddag de vlieger op en een uurke of drie later zaten we al in ons hotel op de beach road en nog een uurtje later waren we al aant wandelen op den dijk van Vizag, op zoek naar een restaurant. Klinkt allemaal prachtig, ware het niet dat er meer ratten dan Indiërs op den dijk rondliepen. Na enkele honderden meters was er een groot feest aan de gang. Vier nieuwsgierige Belgische toeristen gaan dan natuurlijk eens een kijkje nemen: een prachtige Indisch trouwfeest.
Amper twee voeten binnengezet en alle focus ging van het trouwende koppel naar de onverwachte gasten. “Come in friends”, “Where you from?”, “You want some food”, “Can I please take a photo sir”,… Plotseling een stuk of twintig Indiërs rond ons, alsof we bollywoodsterren waren! We werden onmiddellijk naar het pronkstuk van de avond geleid, een soort dierenpark met fontein, volledig gemaakt van groenten en fruit. Op de foto een dino volledig van fruit gemaakt, daarachter nen Indiër dieje precies nog nooit eerder een fototoestel gezien had.
Tijdens het ganse weekend werd Steven door verschillende Indiërs bewonderd.
Het blijft ons een raadsel waarom??
De volgende dag trokken we er op uit. De ganse dag Vizag en omstreken verkennen met nen driver/gids.
Eerste stop: de vissershaven van Vizag.
“Verse” vis die ligt te drogen op de grond. Smells goooood!
En ook een boottochtje op de zee, op nen boot van oerdegelijke Duitse kwaliteit.
Volgende stop: een Hindu tempel op de heuvel in Simhachalam.
Tijdens het ganse weekend werd Steven door verschillende Indiërs bewonderd.
Het blijft ons een raadsel waarom??
De volgende dag trokken we er op uit. De ganse dag Vizag en omstreken verkennen met nen driver/gids.Eerste stop: de vissershaven van Vizag.
“Verse” vis die ligt te drogen op de grond. Smells goooood!
En ook een boottochtje op de zee, op nen boot van oerdegelijke Duitse kwaliteit.
Volgende stop: een Hindu tempel op de heuvel in Simhachalam.Schoenen afgeven aan de inkom en je kon de tempel gratis bezoeken.
Gemiddelde wachttijd: 3 à 4u.
Geen nood, voor 100 rupees mochten we de tempel in een sneltempo bezoeken.
Alle reeds uren wachtende Indiërs voorbij steken, en net voor de plaats waar alle zegening gebeuren voorkruipen, daarna nog een stippeke op onze kop en klaar is kees...
De held van de dag was natuurlijk onze driver/gids.
Nen Indische reeds op leeftijd gekomen man, genaamd “God”.
De God had nogal de neiging om alles te herhalen.
Enkele voorbeelden:
Name mountain and name temple: same same
Twee geliefden aan de kant: lover lovers
Later kwamen we te weten dat eigenlijk zenne echte naam niet God was, maar Apana of zoiets, blijkbaar één of ander Hindu God.
Zijnen uitleg: “my name and name god: same same”
Gemiddelde wachttijd: 3 à 4u.
Geen nood, voor 100 rupees mochten we de tempel in een sneltempo bezoeken.
Alle reeds uren wachtende Indiërs voorbij steken, en net voor de plaats waar alle zegening gebeuren voorkruipen, daarna nog een stippeke op onze kop en klaar is kees...
De held van de dag was natuurlijk onze driver/gids.Nen Indische reeds op leeftijd gekomen man, genaamd “God”.
De God had nogal de neiging om alles te herhalen.
Enkele voorbeelden:
Name mountain and name temple: same same
Twee geliefden aan de kant: lover lovers
Later kwamen we te weten dat eigenlijk zenne echte naam niet God was, maar Apana of zoiets, blijkbaar één of ander Hindu God.
Zijnen uitleg: “my name and name god: same same”
Blonde god en gewone god:
Na een middagmaal en een strandwandeling, de God neemt ondertussen zijn welverdiende namiddagdutje, gaan we naar Zoo Park. Jammer genoeg is het ondertussen al 17u en zitten de meeste dieren al in hun kooi om hun avondmaal te verorberen. De gemiddelden Indiër had dus 250 rupees inkomgeld voor nikske betaald...
MAAR... wij hadden de God bij!
De God kende al de bewakers van de dieren natuurlijk. Eerlijk gezegd, den eerste keer ene bewaker omkopen voelde toch wa raar aan. De zevende keer ging da al redelijk vlot...
Enkele sfeerbeelden:
Na een middagmaal en een strandwandeling, de God neemt ondertussen zijn welverdiende namiddagdutje, gaan we naar Zoo Park. Jammer genoeg is het ondertussen al 17u en zitten de meeste dieren al in hun kooi om hun avondmaal te verorberen. De gemiddelden Indiër had dus 250 rupees inkomgeld voor nikske betaald...MAAR... wij hadden de God bij!
De God kende al de bewakers van de dieren natuurlijk. Eerlijk gezegd, den eerste keer ene bewaker omkopen voelde toch wa raar aan. De zevende keer ging da al redelijk vlot...
Enkele sfeerbeelden:
Opt einde van ons bezoek gingen sommigen wel héél vertrouwd om met de wilde dieren.
Laatste stop: nen berg met een prachtig uitzicht op Vizag.
Tijdens zo’n dagtrip zijn er constant Indiërs die vragen of ze met u op de foto mogen. Sommigen duwen zelfs gewoon hun kindje in uw armen om daar ne foto van te trekken.
Rare jongens, die Indiërs, ma wel ne mooie foto!
De volgende dag: LAZY SUNDAY
We houden ne riksja tegen, kruipen er met zen vieren in (al een avontuur op zich) en rijden naar een Jarada beach, een vrij afgelegen strand waar vrouwen rustig in bikini opt strand kunnen liggen zonder al te veel starende Indiërs.
Laatste stop: nen berg met een prachtig uitzicht op Vizag. Tijdens zo’n dagtrip zijn er constant Indiërs die vragen of ze met u op de foto mogen. Sommigen duwen zelfs gewoon hun kindje in uw armen om daar ne foto van te trekken.Rare jongens, die Indiërs, ma wel ne mooie foto!
De volgende dag: LAZY SUNDAYWe houden ne riksja tegen, kruipen er met zen vieren in (al een avontuur op zich) en rijden naar een Jarada beach, een vrij afgelegen strand waar vrouwen rustig in bikini opt strand kunnen liggen zonder al te veel starende Indiërs.
Prachtig uitzicht, zalig weertje en lekker niks doen: ZALIG!
